Ramin
  • Ramin
  • 53.78% (معمولی)
  • بال ایرانسیم شروع کننده موضوع
10 سال پیش
UserPostedImage


به گزارش ایرنا، تاكنون تعداد زیادی از فضانوردان از كشورها مختلف موفق به حضور در فضا شدند. درتازه ترین تجربه كپسول سایوز روز ۲۴ اردیبهشت پس ازانجام یك ماموریت ۵ ماهه در ایستگاه بین المللی فضایی ISS در ۱۵۰ كیلومتری جنوب شرقی شهر ژزقازغان در مركز قزاقستان به همراه سه فضانورد( یك كانادایی و دو روس) ، به زمین بازگشت.
** خانه های فضایی
ایستگاه های فرازمینی به عنوان خانه فضایی فضانوردان مطرح هستند.ایستگاه ISS یكی از مهمترین و جدیدترین ایستگاههای بین المللی است كه شامل یك ماهواره مسكونی بسیار عظیم در فضا می باشد كه با همكاری بیش از ۱۵ كشور جهان در حال تكمیل است.
نخستین قطعات این ایستگاه در سال ۱۹۹۸میلادی به فضا پرتاب شد و نزدیك به دو سال بعد دو فضا نورد روس و همچنین یك فضانورد آمریكایی به عنوان خدمه اولیه ایستگاه شروع به كار كردند.
این ایستگاه فضایی در مداری به ارتفاع ۴۰۰ كیلومتری از سطح زمین در گردش است، همچنین گستره مداری آن از عرض جغرافیایی ۵۲ درجه شمالی تا ۵۲ درجه جنوبی كشیده می شود. این ایستگاه از هشت بخش اصلی استوانه ای تشكیل می شود كه از آن ها تحت عنوان اتاقك (قسمتی از سفینه فضایی) نیز یاد می شود.
هر اتاقك به صورت جداگانه از زمین به ایستگاه فضایی انتقال می یابد. قطعات پس از انتقال توسط فضانوردان برای تكمیل به یكدیگر متصل می شوند.
هشت صفحه خورشیدی با تولید بیش از ۱۰۰ كیلو وات برق وظیفه تامین نیروی الكتریكی را در ایستگاه بر عهده دارند این صفحات بر روی سوله ای تمام فلزی با طولی در حدود ۱۰۹ متر نصب شده اند.
آمریكا و روسیه بطور مشترك وظیفه تامین قطعات و تجهیزات ایستگاه فضایی را بر عهده دارند. كانادا نیز در این راستا بازوی روبوتی برای ایستگاه طراحی كرد كه در سال ۲۰۰۱ بر روی آن نصب شد.
آژانس فضایی اروپا به همراه دیگر كشورها مانند ژاپن برای تكمیل این ایستگاه همكاری می كنند.

برزیل نیز توافق نامه ای را با آمریكا در جهت تامین تجهیزات برای ایستگاه فضایی امضا كرد مشروط بر آن كه فضانوردان برزیلی هم بتوانند با كسب مجوز آمریكا و همچنین با استفاده از تجهیزات فضایی این كشور به ایستگاه بین المللی فضایی سفر كنند.
خدمه حاضر در ایستگاه با همكاری دانشمندان روی زمین با استفاده از سیستم های رادیویی، دست به آزمایش های فضایی می زنند.
از دیگر مزایای ایستگاه فضای بین المللی می توان به این موضوع اشاره كرد كه كلیه تجهیزات فقط برای یك بار به ایستگاه حمل می شوند.
علاوه بر این فضانوردان می توانند بار ها و بارها از ایستگاه استفاده كنند. همچنین دانشمندان می توانند با استفاده از داده هایی كه از نتایج تحقیقات در ایستگاه حاصل می شود با سرعت بیشتری پژوهش های خود را در زمین پیگیری و یا اصلاح كنند.
ایستگاه فضایی بین المللی برای مدت ۱۵ سال كاربری مفید طراحی شده است اما اگر بخش ها، قطعات و یا تجهیزات آن در بازه های زمانی منظم مورد بررسی و یا تعمیر قرار بگیرند می توان برای دهه ها از آن استفاده كرد.
**۹ ایستگاه فضایی
ایستگاه فضایی بین المللی نهمین ایستگاه قابل سكونت در مدار است. نخستین ایستگاه فضایی توسط اتحاد جماهیر شوروی با عنوان «سالیوت» و پس از آن ایستگاه فضایی «اسكای لب» توسط ایالت متحده در دهه ۱۹۷۰ میلادی به فضا پرتاب شدند.
در سال ۱۹۸۶میلادی شوروی شروع به راه اندازی ایستگاه فضایی «میر» كرد. این نخستین ایستگاهی بود كه در آن از اتاقك استفاده می شد. این زمان شوروی با استفاده از راكت های سایوز كه ضریب امنیتی بسیار بالایی دارند و از لحاظ اقتصادی نیز بسیار به صرفه هستند توانست تجهیزات و همچنین خدمه را به ایستگاه فضایی میر منتقل كند.
در سال ۱۹۹۱ میلادی همزمان با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در عملیات اجرای میر وقفه صورت گرفت به طوری كه دانشمندان از ادامه كار باز مانند و این پروژه عظیم متوقف شد.
سرانجام در سال ۲۰۰۱ میلادی روسیه این ایستگاه را از مدار زمین خارج و میر به سوی زمین سقوط كرد و منهدم شد.

در دهه ۱۹۹۰ میلادی روسیه به ساخت ایستگاه فضایی «میر ۲» اقدام كرد. در همین زمان ایالات متحده به همراه كانادا ، آژانس فضایی اروپا و ژاپن تصمیم گرفتند تا پروژه ساخت ایستگاه فضایی تحت عنوان «آزادی» را بطور مشترك اجرایی كنند، اما سرانجام با توجه به كمبود های مالی ، آمریكا ضمن توافق با روسیه در سال ۱۹۹۳ میلادی اقدام به ساخت ایستگاهی مشترك با نام «ایستگاه بین المللی فضایی» كردند.
برای ساخت ایستگاه، شاتل های سازمان فضایی ناسا به طور پیوسته از سال ۱۹۹۵ تا سال ۱۹۹۸ میلادی به ایستگاه فضایی میر پرتاب می شدند.
در این هنگام فضانوردان ایالات متحده برای انجام تحقیقات به مدت شش ماه تمام وقت خود را در میر گذراندند.
یكی از مهم ترین دلایلی تاخیر در ساخت ایستگاه فضایی، عدم پرداخت هزینه ساخت و ساز ، توسط دولت روسیه بود.
در نهایت در نوامبر سال ۱۹۹۸ میلادی روسیه با استفاده از راكت پروتن، نخستین بخش(اتاقك) از ایستگاه را به مدار زمین انتقال داد.
این بخش «زاریا» (Zarya) نام داشت كه در زبان روسی به معنای طلوع خورشید است. قطعه بعدی «یونیتی» (Unity) نام داشت كه ساخت ایالات متحده بود و در دسامبر همان سال با شاتل فضایی «اندیور» به فضا پرتاب و به بخش نخست متصل شد.
یونیتی شامل ۸ دریچه می شد كه یكی از آنها به زاریا و بقیه دریچه های آن برای اتصال به سایر اتاقك ها تعبیه شده بود.
در ژوئیه سال ۲۰۰۰ میلادی راكت پروتن در پروازی دیگر بخش «زوزدا» (Zvezda) یا اتاقك خدمات را به ایستگاه انتقال داد.
زوزدا از قسمت هایی همچون اتاق كار و استراحت برای فضانوردان و خدمه تشكیل می شد.
در اكتبر همان سال ایالات متحده شاتل دیسكاوری را به سوی ایستگاه فضایی پرتاب كرد.
دیسكاوری در طی این ماموریت قطعات و تجهیزات زیادی را با خود حمل كرد كه از مهمترین آنها می توان به بست های صفحات خورشیدی و یك ابزار اتصال دهنده با نام «پاما» (PMA) اشاره كرد.
با استفاده از این ابزار، سكوی ایستگاه فضایی برای ارتباط مكانیكي آن با شاتل های فضایی به بهره برداری رسید.

نخستین خدمه تمام وقت ایستگاه فضایی در نوامبر سال ۲۰۰۰ میلادی توسط راكت سایوز به ایستگاه انتقال یافتند.
فرمانده «یلیام شفرد» به همراه دو كیهان نورد دیگر به نام های «یوری جدزینكو» و «سرگئی كریكالو» این گروه سه نفره را تشكیل می دادند.
حدود یك ماه بعد آمریكا به همراه شاتل «اندیور» صفحات خورشیدی ساخت خود را برای تكمیل صفحات متصل به اتاقك ها به مدار ارسال كرد.
ایالات متحده توسط شاتل آتلانتیس در فوریه سال ۲۰۰۱ میلادی نخستین آزمایشگاه فضایی خود را تحت عنوان «سرنوشت» (Destiny Laboratory) به ایستگاه فضایی فرستاد و پس از گذشت چند ماه این آزمایشگاه تحقیقات خود را شروع كرد.
در همان سال اتاقك های «ایر لاك» (airlock) (محفظه هایی كه هوا به داخل آنها نفوذ نمی كند) و همچنین سكوی ارتباطی دیگری توسط روسیه و آمریكا به ایستگاه اضافه شد.
نخستین توریست فضایی «دنیس تیتو» كه یك مشاور در بخش سرمایه گذاری نیز بود در آوریل سال ۲۰۰۱ میلادی در ماموریت جایگزینی سایوز با صرف هزینه بسیار زیاد، پس از گذراندن دوره آموزشی و آماده سازی شش ماهه در مسكو به ایستگاه فضایی سفر كرد و پس از گذشت شش روز به زمین باز گشت.
وی درسال ۱۹۴۰ در نیویورك متولد شد. به دلیل علاقه شخصی اش، تحصیلات خود را در زمینه علوم فضایی در موسسه پلی تكنیك رنسیلرنیویورك ادامه دارد.
تمام هزینه های این سفر گران قیمت، توسط خود او تامین شده است كه به گفته او بالغ بر ۲۰ میلون دلار بوده است.
وی در آخرین مصاحبه خود كه چند روز پیش انجام شد اذعان كرد كه تمایل دارد در سال ۲۰۱۸ با هزینه شخصی خود یك فضا پیما به مریخ پرتاب كند.
پس از او یك تاجر از آفریقای جنوبی با نام «مارك شاتلورت» به عنوان دومین گردشگر فضایی در آوریل سال ۲۰۰۲ میلادی در ماموریتی مشابه به ایستگاه انتقال یافت.این تاجر آفریقایی ثروتمند در سال ۱۹۷۳ در آفریقای جنوبی از پدری پزشك و مادری معلم متولد شد. وی موسس یك شركت تجاری معتبر در انگلستان است و دارای نبوغ بالایی است. او عنوان كارآفرین برتر را به خود اختصاص داده است.محل پرتاب او، كشور روسیه بود و سفر او دو روز به طول انجامید. او به مدت ۸ روز در فضا اقامت داشت.

وی در زمان اقامت خود در فضا، تحقیقات گسترده ای را در زمینه AIDS و ژنتیك انجام داده است.
مارك شاتلورت در مدت اقامت خود دو ارتباط رادیویی برقرار كرد. یكی از این تماس ها با نلسون ماندلا بود و دیگری خواستگاری از دختر مورد علاقه اش در آفریقا.
او در حال حاضر دارای تابعیت دوگانه آفریقای جنوبی و انگلیس است.
هزینه سفر به ایستگاه های فضایی در سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ حدود ۲۰ تا ۳۵ میلیون دلار تخمین زده شده است.
برخی از افراد برای تامین مخارج سفر خود با افراد شخص ثالث قرار دادی منعقد می كنند كه به ازای تامین بخشی از هزینه ها، تحقیقات خاصی را برای آنان انجام دهند.
پس از آن ماموریت های سایوز به انتقال فضانوردان منتخب آژانس فضایی اروپا اختصاص یافت.
مراحل بعدی تكمیل ایستگاه فضایی به افزایش توان الكتریكی آن و همچنین ایجاد شرایطی مناسب برای خدمه مربوط می شد.
در این صورت فضانوردان بیشتری (شش یا هفت نفر) می توانستند به طور تمام وقت و در بازه های زمانی طولانی مدت به فعالیت خود ادامه دهند.
ایالات متحده برای افزایش تعداد خدمه ایستگاه و همچنین ساخت هواپیمای گریز (برای بازگشت اضطراری به گنجایش ۶ نفر ) برنامه ریزی كرد اما دیری نپایید كه آمریكا متوجه شد میزان هزینه های تكمیل ایستگاه پنج میلیارد دلار بیشتر از بودجه در نظر گرفته شده برای این كار است.
در نتیجه طی تصمیمی كه به شدت توسط آژانس فضایی اروپا و ژاپن مورد مخالف قرار گرفت، ساخت هواپیمای گریز و همچنین افزایش تعداد خدمه ایستگاه فضایی لغو شد.
در سال ۲۰۰۲ میلادی ایستگاه فضایی با سه خدمه كماكان به كار خود ادامه داد و شاتل ها فضایی هر چهار یا پنج ماه یك بار خدمه ایستگاه را جایگزین می كردند.
فضا نوردان روسی نیز توسط فضا پیما های سایوز هر شش ماه یك بار به ایستگاه فضایی ارسال می شدند.
علاوه بر آن راكت های سایوز طوری طراحی شده بودند كه در زمان اضطراری همچون یك كپسول نجات عمل می كردند.با گذشت زمان میزان تولید نیروی برق ایستگاه نیز به صورت كند افزایش یافت.

در فوریه سال ۲۰۰۳ میلادی شاتل «كلمبیا» پس از پایان ماموریت خود در هنگام بازگشت به زمین در یك حادثه غم بار نابود شد و تمامی هفت سر نشین آن جان خود را از دست دادند. پس از آن ایالات متحده برای مدت چند سال كلیه ماموریت های شاتل فضایی به ایستگاه را برای حفظ جان فضانوردان لغو كرد.
سرانجام در سال ۲۰۰۵ میلادی شاتل دیسكاوری سفری آزمایشی به ایستگاه انجام داد و پس از موفقیت این پرواز، برای اجرای ماموریت «اس.تی.اس ۱۲۱» دیسكاوری برای بار دیگر در ژوئیه سال ۲۰۰۶ میلادی به ایستگاه متصل شد.
شاتل فضایی آتلانتیس نیز سپتامبر همان سال به منظور تكمیل مراحل نهایی ایستگاه فضایی بین المللی به مدار زمین پرتاب شد.
حضور فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی از آغاز نخستین ماموریت در ۱۲ آبان ۱۳۷۹ تاكنون بدون وقفه ادامه داشته است.
این ایستگاه در حال حاضر ظرفیت شش سرنشین دائمی را دارا است، اگرچه هنگام اتصال فضاپیماها و ورود اردوهای جدید، تعداد فضانوردان درون ایستگاه بطور موقت تا بیش از ۱۰ نفر هم افزایش می‌یابد.
دو فروند فضاپیمای سایوز هر یك با ظرفیت سه نفر بطور دائمی برای تخلیه اضطراری ایستگاه در هنگام خطر به آن متصلند.
در ابتدای كار ایستگاه، سرنشینان آن از سازمان‌های فضایی روسیه و آمریكا انتخاب می‌شدند، تا اینكه در ژوئیه ۲۰۰۶ یك فضانورد آلمانی سازمان فضایی اروپا به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر كرد.
تاكنون روی هم رفته فضانوردانی از ۱۶ كشور جهان در این ایستگاه اقامت كرده‌اند و این تعداد شامل ۵ توریست فضایی نیز می باشد ؛ «انوشه انصاری» فضا نورد ایرانی نیز در روز ۲۷ شهریور ۱۳۸۵ به ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد شد و ۹ روز در آن اقامت داشت.
در حال حاضر فضاپیماهای سایوز، پروگرس، فضاپیمای ترابری خودكار، فضاپیمای ترابری اچ-۲ و فضاپیمای دراگن مسئولیت رساندن سرنشین، خدمات و پشتیبانی را به ایستگاه فضایی بر عهده دارند.
ماموریت‌های پشتیبانی شاتل فضایی در پی بازنشسته شدن شاتل‌ها در سال ۲۰۱۱ به پایان رسید.

تكمیل ساخت ایستگاه بین‌المللی فضایی برای سال ۲۰۱۵ میلادی برنامه‌ریزی شده است. تخمین زده می‌شود كه جمع هزینه‌های این ایستگاه از آغاز ساخت تا پایان بیش از ۱۰۰ میلیارد یورو باشد.به این ترتیب، ایستگاه بین‌المللی فضایی پرهزینه‌ترین مصنوع بشر در طول تاریخ است.


ایرنا
موضوعات مشابه
کاربرانی که در حال مشاهده موضوع هستند