در حال حاضر برای نگه داشتن یک هواگرد برای مدت زمانی طولانی (به طور مثال چندین سال) در هوا، نه تنها به یک منبع توان در آسمان نیاز است بلکه باید یک هواگرد منحصر به فرد نیز طراحی شود. این هواگرد لازم است پسای کم و بال های بلند و باریک (long slender wings) مانند گلایدرهای سرنشین‌دار، داشته باشد. اما در عین حال لازم است که بتواند خیلی سریع پرواز کند. بال ها باید آنقدر سفت باشند تا از لرزش و واگرایی flutter and divergence (دو پدیده ای که در پرواز با سرعت بالا بسیار مهم می شوند) جلوگیری کنند و همچنین آنقدر محکم باشند تا توانایی انجام گردش های سخت و سرعت بالا را داشته باشند. بال طراحی شده در دانشگاه Lehigh توانایی تحمل شتاب 20 جی در گردش ها را داراست.
در ساخت این بال از هیچ پیچ و مهره و یا اتصالات چسبی استفاده نشده و همچنین از نقاط ضعیف نیز خبری نیست. کل این بال از لایه‌های نازک کربن (ضخامت 0.6 میلیمتر) ساخته شده است که لایه به لایه بر اساس قالب های دیجیتالی بر روی هم قرار گرفته و ماشین کاری شده‌اند. بال حاصل استحکامی بیش از نوع فولادی ارایه می دهد.
نمونه اولیه این بال در حال گذراندن تست‌های مربوطه است. در صورت موفقیت آمیز بودن آزمایش‌ها، هواگرد نهایی می تواند جایگزین ماهواره های مخابراتی، هواشناسی و تجسسی conduct surveillance شود. این پروژه چند ساله توسط سازمان علوم ملی National Science Foundation و دانشگاه Lehigh مورد حمایت مالی قرار گرفته است.
به نقل از هیتنا
PC Flight Simulation Geek Since 1998
